ดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ...: 95 ถ้าไม่รู้จักสู้... เมิงก็จะต้อนทนอยู่ให้มันข่มเหงอยู่ร่ำไป

วันพุธที่ 6 มิถุนายน พ.ศ. 2555

95 ถ้าไม่รู้จักสู้... เมิงก็จะต้อนทนอยู่ให้มันข่มเหงอยู่ร่ำไป

ถ้าไม่รู้จักสู้... เมิงก็จะต้อนทนอยู่ให้มันข่มเหงอยู่ร่ำไป
By: สายลมรัก

กาลครั้งหนึ่ง นานมาแล้ว

เด็กชายสายลมรัก บุตรชายคนเดียว ของครอบครัว ชอบนักที่จะคบเพื่อนเล่นกับเด็กๆ อีกเป็นร้อยๆ ในซอยวัดXXXXX แห่งหนึ่งย่านฝั่งธน

สมัยเด็กๆ ในซอยนี้ จะเป็นที่หล่อหลอม ของเด็กชายหลายครอบครัว ไม่ว่าลูกเถ้าแก่ เจ้าของรถตุ๊กๆ ที่วิ่ง ศิริราช พรานนก ลูกคหบดี ตกยาก ลูกกรรมกร ลูกแม่ค้า ลูกคนทำงานรับจ้างทั่วไป

แต่ด้วยความเป็นเด็ก (แทบทั้งหมด) หลังเลิกเรียน จะมารวมตัวกันที่ลานวัด อันเป็นพื้นที่สาธารณะในการเล่นกีฬา

ชักว่าว ฟุตบอล ตะกร้อ ฯลฯ

เด็กจากซอยแยกสาขา จะมารวมตัวกัน

แน่นนอนว่า เด็กชายสายลม ก็จะรวมตัวกันกับเพื่อนๆ สิบกว่าคน ในฐานะเด็กซอยศาล (พระภูมิ) เป็นหนึ่งในกลุ่มของเด็กๆ จากชุมชน ซอยย่อยอีกหลายซอย เช่น ตรอกสิงโต (ดังในเรื่องขายผงขาว) ซอยห้าแผ่น (แหล่งรวมนักเลง) ซอยกาละแม (อันนี้ไอโซหน่อย เพราะเป็นลูกหลานทหารเยอะ)

ไม่รู้จักสู้คน

ตอนนั้นเด็กมาก กลัวที่จะต่อสู้ มันเจ็บ จะหลีกเลี่ยงการปะทะ เพราะไม่รู้ว่าจะแย่งชิงไปทำไม อีกอย่างจัดเป็นเด็กที่พร้อมทั้งทางด้านครอบครัวและการเงิน จึงไม่ต้องลักเล็กขโมยน้อย อย่างเพื่อนๆ ที่เจอกันตามลานวัด

ผลของการไม่สู้ คือ ต้องยอมรับความขมขื่น

สนามบอลสมัยนั้น...มันไม่สามารถจะเล่นพร้อมๆกันได้ เพราะเด็กๆ เป็นสิบจากหลายซอย มันจะออกมารวมตัวกันเล่น ณ ที่แห่งเดียว

กติกาง่ายๆ ลูกเดียวออก หมายถึงทุกทีมต้องยอมรับว่า หากโดนฝ่ายตรงข้ามยิงประตู (ซัดเด้นเดท) เอ็งต้องไปต่อคิวทีมอื่นเพื่อรอการเล่นในครั้งต่อไป

นักเลงเริ่มออก มีอยู่ซอยหนึ่ง มีเยอะ และหัวโจก ค่อนข้างจะโตเร็วกว่าเพื่อน คือมันตัวใหญ่กว่าคนอื่น

มักจะตีความเข้าข้างตัวเองบ้างว่า ลูกนี้ไม่เข้า ลูกนี้ฟาวก่อน ลูกนี้ เป็นงั้น เป็นงี้ (คือไม่ยอมออก) สรุปว่า เอาเปรียบเด็กๆ ซอยอื่นที่เล็กกว่า เป็นอาจิณ

ทำให้ผมและเพื่อนตัวเล็กไม่ค่อยกล้าเพราะแม่ม...ตัวใหญ่กว่า

ได้แต่เก็บความขมขื่น..ไว้ในใจ เคยต่อยกันหลายครั้งเรามันใจเสาะสู้ไม่ได้ (แถมกลับบ้านโดนแม่ตีซ้ำ ขอหาวิวาท)

วันหนึ่งเพื่อนสนิท ที่โตกว่ามันบอกว่า หากเอ็งไม่รู้จักสู้คน เอ็งก็ต้องอยู่ให้มันข่มอยู่เรื่อยไป สู้ได้ไม่ได้ไม่รู้ แต่สู้ให้ถึงที่สุดก่อน ผมหันไปมองหน้าเพื่อนที่แก่กว่า 2 ปี มันบอกว่า เมิงไม่ต้องกลัว กูอยู่ข้างๆเมิงเอง (หากรุม เด็กซอยกาละแม และศาลพระภูมิ จะจับมือกันตะลุมบอน)

วันประกาศอิสรภาพ

เย็นวันเสาร์ ผมก็พากันไปรอที่เดิม และแล้วก็เจอกับเหตุการณ์เดิมๆ ที่มันเคยข่ม

วันนั้นผมเดินไปข้างหลัง หลับหูหลับตาเหวี่ยงหมัดเข้าไปปากครึ่งจมูกครึ่งแบบสุดแรงเด็ก 10 กว่าขวบ และเตรียมพร้อมที่จะขย้ำซ้ำแบบ ทุกรูปแบบ หมัดศอกเข่าเตะ รวมทั้งกัดหูมันด้วย

แต่...หมัดเดียวก็เกินพอ โจทย์ตลอดกาลผม เลือดกำเดาไหล พร้อมปากแตก

แทนที่มันจะหันมาขย้ำผม มันกลับตกใจที่เลือดออก วิ่งร้องไห้ ไปหาแม่มันที่บ้านทันที...

ผลก็คือแม่มันออกมาจะเอาเรื่อง...แต่เจอเด็กที่รวมตัวกันยี่สิบกว่าคนรุมโห่......

เด็กต่อยกัน ยุ่งอะไร ลูกน้าเกเรก่อน อะไรต่อมิอะไร

ทำให้แม่ของเด็กละอายใจ พาลูกกลับบ้านแล้วบ่นว่าทีหลังอย่ามาเล่นกับไอ้พวกเด็กกุ้ยส์อีก

จากวันนั้น จนวันนี้ผมระลึกติดตัวไว้เสมอว่า หากไม่รู้จักสู้ มันก็จะเอาตีนกดหัวเราไว้อยู่ร่ำไป

"ไม่มีใครละเมิดกฎเหล็กอีก"

กาลเวลาผ่านไป ลูกเดียวออก ของสนามบอลในลานวัดแห่งนั้น ก็เป็นกฎศักดิ์สิทธิ์ที่ไม่มีผู้ใดกล้าละเมิดอีก

ผมอยากจะบอกไปถึงใครบางคน ให้ได้คิด ให้ฉุกคิด ให้พิจารณาว่า

อย่ากลัวถ้าคิดว่าทำในสิ่งที่ถูกต้อง

อย่ากลัวหากจะต้องลุกขึ้นมาหาญท้า อย่างกล้าหาญ

ความกลัวทำให้เสื่อม....

มนุษย์เหมือนกัน มีสองมือสองเท้า มีศักดิ์ศรีแห่งความเป็นมนุษย์เท่ากันมาแต่กำเนิด

By Red Dragon: การต่อสู้ ต้องรู้จักรุกในจังหวะที่ควรรุก ต้องรู้จักรับในจังหวะที่ควรรับ พท.ถอยไปหนึ่งก้าว ก็ใช่ว่าจะล้มเลิกการแก้รัฐธรรมนูญ แต่เป็นการถอยให้สังคม สื่อ นักวิชาการ ภาคประชาชนเข้ามารุมกระทืบฝั่งตรงข้ามให้อ่วม เป็นการลดเครดิตพวกมันที่ตอนนี้แทบจะไม่เหลือแล้ว ซึ่งเชื่อว่าไอ้พวกห่าเหวนั่น ตอนนี้ก็คงเริ่มมองหน้ากันไปมาแล้วว่าจะเอาไงดีต่อวะ เจอด่าขนาดนี้ เผลอๆ อาจจะออกมาบอกว่า สรุปแล้ว ให้ผ่านเลยก็เป็นได้

แต่ถ้าดึงดันไปชนกับมันตรงๆ ก็มีแต่จะเสียเปรียบ สั่งยุบพรรคไป ก็มีแต่เสียขุนพลไปฟรีๆ อีกหลายคน ผมเชื่อว่า พท.ก็คงไม่ได้มีความรู้สึกแย่ไปกว่าคนเสื้อแดงหรอกที่ต้องทำแบบนี้ แต่ทำไงได้อีกฝั่งเครื่องมือมันยังอยู่กันครบ

By hero2011: คุณ red dragon มองโลกในแง่ดีจนเกินไป เชื่อเถอะ จากประสบการณ์ 6 ปีที่ผ่านมา จะไม่เหตุการณ์ที่ฝ่ายนั้นยอมสำนึกด้วยตนเอง แล้วยอมแพ้ พวกนั้นมันกลัวที่สุด คือการลุกฮือของประชาชนครับ

By wut: แล้วการที่เพื่อไทยถอย... ได้ดูรึยังว่า??? จะโดนอะไรมั่ง... พธม.คงเตรียมร่างคำฟ้องสารพัดข้อหา??? ถึงเวลานั้นจะสู้ก็หมดเวลาไปแล้ว??? แล้วจะรู้ได้ยังไง?ว่า ตลก.จะวินิจฉัยยังไง??? ถ้าวินิจฉัยเป็นลบต่อเพื่อไทย???... คำว่าไม่กระเทือนต่อคดีอาญา??? ใช่หมายความว่า...ดำเนินคดีอาญาได้เลยใช่หรือไม่???... คำว่า...และ...ยังทำให้เป็น...หรือ...ยังทำมาแล้ว???

By ลูกพ่ออิน: ทีแรกรู้สึกผิดหวัง แต่เมื่อทบทวนสถานการณ์โดยรวมตอนนี้ เห็นด้วย การที่คุณสมศักดิ์ กั๊กไว้ ไม่ได้หมายว่า ยอม มันก็เหมือนเดินทัพ หยุดบ้าง รอบ้าง ดูทิศทางลม

By ผัดไทยใส่ไข่: ไหนๆ ก็ต้องเรียนรู้ภาษาอังกฤษในการถกรัฐธรรมนูญไทย โห่ฮิ้ว... ส.ส.เพื่อไทยอ่านนี่กันหน่อย โดยเฉพาะประธานรัฐสภา

A coward gets scared and quits. A hero gets scared, but still goes on.

กลัวแล้วสู้ต่อคือวีีีรบุรุษ กลัวแล้วหางจุกตูดคือ...............

By Kingdom: ตกลงศาล รธน.มีอำนาจทุกมาตราเลยหรือเปล่าครับ โดนด่า 68 แถกมา 69 แถไป 60 ถ้ายังไม่เชื่ออีก ให้ไปดูเวอร์ชันภาษาอังกฤษ

รธน.50 มันก็มีเวอร์ชั่นเดียวหละครับ เวอร์ชั่น หน้าด้าน เพียงแต่พิมพ์หลายภาษาเท่านั้นเอง

By ลุงแอ๊ด: สงสัยพวกนี้จะอ่านกฎหมายรัฐธรรมนูญเป็นบางมาตราแล้วมาใหญ่คับบ้านคับเมือง อย่างนี้ก็เลยไม่รู้ว่าเรียนจบกฎหมายกันมาได้ยังไง ทั้งๆที่ตามมาตรา 127 วรรคสาม บัญญัติไว้ชัดเจนว่าการแก้ไขรัฐธรรมนูญเป็นอำนาจของสภาผู้แทนราษฎร และตามมาตรา 68 เขาให้ผู้ร้องต้องร้องกับอัยการสูงสุด หากอัยการสูงสุดมีความเห็นด้วยก็ให้ยื่นศาลรัฐธรรมนูญ

เปรียบกับการดำเนินคดีอาญาต้องไปแจ้งความกับพนักงานสอบสวน แล้วพนักงานสอบสวนรวบรวมสำนวนส่งพนักงานอัยการ และพนักงานอัยการรวบรวมสำนวนส่งฟ้องศาลอาญา ไม่มีวิธีพิจารณาให้ไปยื่นศาลโดยตรง แต่อะไรเขาให้ไปยื่นที่หนึ่งแต่ดันไปยื่นอีกที่หนึ่ง ยังบอกทำถูกต้อง โอ้ย...บ้านนี้เมืองนี้ต้องเอาให้อยู่

** What’s Up (What’s going on) มันเป็นเอี้ยอะไร???